علی (ع) روزی که به نماز ایستاد و مردم نیز به او اقتدا کردند، یکی از خوارج به نام «ابن الکواء» فریادش بلند شد و آیه ای را به عنوان کنایه به علی (ع) بلند خواند:«و لقد اوحی الیک و الی الذین»(۱) این آیه خطاب به پیغمبر (ص) است که به تو و همچنین پیغمبران قبل از تو وحی شد که اگر مشرک شوی اعمالت از بین می رود، و از زیانکاران خواهی بود، «ابن الکواء» با خواندن این آیه خواست به علی (ع) گوشزد کند که سوابق تو را در اسلام می‌دانیم، اول مسلمان هستی، پیغمبر تو را به برادری انتخاب کرد، در لیله‌المبیت فداکاری درخشانی کردی و در بستر پیغمبرخفتی و خودت را طعمه شمشیرها قرار دادی، و بالاخره خدمات تو به اسلام قابل انکار نیست، اما خدا به پیغمبرش هم گفته، اگر مشرک بشوی اعمالت به هدر می‌رود، و چون تو اکنون کافر شدی، اعمال گذشته‌ات را به هدر دادی، علی(ع) تا صدای مرد به قرآن بلند شد سکوت کرد. آیه که تمام شد علی (ع) نماز را ادامه داد، باز «ابن الکواء» آیه را تکرار کرد، بلافاصله علی (ع) سکوت نمود، علی سکوت می‌کرد. چون دستور قرآن است که :«هنگامیکه قرآن خوانده می‌شود گوش فرا دهید، و خاموش شوید». بعد از چند مرتبه‌ای که آیه را تکرار کرد، و می‌خواست وضع نماز را به هم بزند، علی (ع) این آیه را خواند، :«فاصبرو وعدالله‌الحق»(۲) صبر کن وعده خدا حق است و فرا خواهد رسید، این مردم بی‌ایمان و یقین، تو را تکان ندهند و سبکسارت نکنند». دیگر امیرالمؤمنین (ع) اعتنایی به سخن فرد نکرد، و به نماز خود ادامه داد.

۱- : سوره زمر،‌ آیه ۶۵
۲- : سوره رم آیه ۶۰

منبع : کتاب جاذبه و دافعه علی (ع)