از امتیازات نماز بر سایر اعمال عبادی و احکام دینی این است که نماز بهترین وسیله تقرّب و نزدیکی به خداست. هر چند هدف همه احکام و عبادات دینی برای نزدیکی بندگان به معبود تشریح و وضع گردیده‎اند ولی تردیدی نیست که همه آنها بصورت یکسان و یکنواخت انسان را به خدا نزدیک نمی‎کند. بلکه هر کدام دارای درجات و مراتب می‎باشند، بعنوان مثال حج و جهاد و صوم و زکات هم وسیله‎ای برای قرب و نزدیکی به خدایند اما اثری که در جهاد هست در حج نیست و یا اثر و نتیجه‎ای که در حج وجود دارد در زکات نیست. پس تأثیر همه اینها مساوی نیستند. آنچه که از متون دینی بر می‎آید این است که تأثیر نماز به مراتب بالاتر و بیشتر است. در روایتی از امام موسی کاظم ـ علیه السلام ـ هفتمین پیشوای شیعیان چنین منقول است که: 
افضل ما یتقرّب به العبد الی الله بَعْدَ المعرفة به الصلاة؛ «بهترین چیزی که بنده بعد از شناخت خدا به وسیلة آن به درگاه الهی تقرّب پیدا می‎کند نماز است».[1] 
آنچه که از این روایت و روایات مشابه آن فهمیده می‎شود دو نکته مهم است یکی این که انسان محتاج و نیازمند به نزدیکی و تقرّب است تا کمال خود را بیابد یعنی هر انسانی برای رسیدن به کمال نیازمند تقرّب الهی است. 
و نکته مهم دیگر اینکه بدون سبب و وسیله این تقرّب و تکامل حاصل نمی‎شود. برای سیر معراجی و سفر روحانی نیاز به بُراق است و بهترین براق تقرّب به سوی خداوند متعال که تکامل انسانی در پرتو آن نهفته است نماز است. چون که پیامبران ـ صلّی الله علیه و آله ـ فرموده‎اند: الصلاةُ معراج المؤمنِ؛ «نماز عروج دهندة مؤمن به سوی خداست».[2] 
پس نزد تقوا پیشگان بهترین وسیله نزدیکی به خداوند و رمز رستگاری نماز است و منشأ همه انحرافات رفتاری و مفاسد اخلاقی دوری از این راز است و هر که آگاه از این راز است در زندگی سرافراز است اما برای کسی که از عظمت راز نماز بی‎تماس است برای او راه بسی دور و دراز است.

منبع : سایت اندیشه قم