سبک زندگی بسیاری از دانشمندان و عالمان برجسته دینی، می تواند نمونه و الگوی خوبی باشد برای دیگران که بتوانند به این وسیله دستورات دینی را بیشتر در زندگی شان به کار ببندند.

به گزارش پایگاه اینترنتی شهید مطهری، استاد مطهری طبق آنچه بسیاری از دوستان و همراهان او نقل کرده اند، به شدت به نماز و عبادت اهتمام می ورزید و در این زمینه عادات خاصی داشت. در ادامه بخشی از خاطرات شخصیت هایی که با او در ارتباط بودند و از حالات روحی وی با خبر بودند را می خوانید.

مقام معظم رهبری:
میل به ریاضت و عبادت و عرفان در او می جوشید
ایشان هنگامی که به مشهد می آمدند، گاهی اوقات به منزل ما وارد می شدند. البته ایشان در مشهد آشنا داشتند و جا و مکان هم داشتند، منتهی به خاطر علاقه ای که من به ایشان داشتم و خودشان هم این علاقة من را می دانستند، مستقیماً به منزل ما می آمدند. اتاقی که ایشان شب ها می خوابیدند، با یک در فاصله داشت با اتاقی که من می خوابیدم. ایشان همیشه وقت خواب مقیّد بودند به خواندن قرآن. نیمه شب صدای ایشان را می شنیدم که در هنگام تهجد و خواندن نماز شب گریه می کردند. البته نماز شب خوان زیاد داریم، اما نماز شب خوانی که در آن نیمه شب با آن حال اشک بریزد و گریه کند، کم داریم. بعدها از دوستان قدیمی ایشان مثل آقای منتظری و دیگران شنیدیم که این بزرگوار از همان زمان طلبگی هم نماز شب می خوانده و اهل تهجد بوده.

این بزرگوار هر شب مقید بود که قبل از خواب قرآن بخواند، عادت دیرینی بود که آن را ترک نمی کرد. اهل نافله و اهل توجه در حال نماز بود. یک وقتی در حالت دل گرفتگی، به من و یکی از دوستانمان که در منزل ایشان بودیم و صحبت می کردیم، گفت: من دوست دارم که بروم قم و مشغول ریاضت و عبادت و عرفان بشوم، این کشش روحی او بود.1

آیت الله موسوی اردبیلی:
هر شب قبل از خواب قرآن می خواند
تعبّد و نماز شب ایشان هیچ گاه ترک نمی شد. من بارها با ایشان بودم و می دیدم که هر شب قبل از خواب، یک یا دو آیه قرآن می خواند. من در تمام عمرم آیات و فقها و آدم های خوب زیادی را دیده ام، اما کسی که به قدر ایشان نسبت به خود عبادت، وقت عبادت و حضور قلب در عبادت مقیّد باشد، ندیده ام.2

حجت الاسلام سیدمحمدباقر حجتی:
حال او در عبادت، انسان را مجذوب می کرد
روزی به مسجد درآمدم. استاد -با این که هوا گرم بود- با عمامه و قبا و عبا در حال اقامة نماز بودند. واقعاً نماز اقامه می کردند. شاید به علت آنکه با تمرکزی عجیب و خضوع و خشوعی جالب توجه نماز می خواندند، به هیچ وجه متوجه ورود من نشدند. استاد نماز را به گونه ای آمیخته با توجه و خضوع برگزار می کردند که حالت ویژة ایشان مرا به خود مجذوب ساخت.

به جای این که به ایشان اقتدا کنم، مشغول تماشای نمازشان شدم. تا از نماز فارغ شدند، ادعیه و تعقیبات و تسبیحات را ادامه دادند. حالی که از پشت سر در نماز ایشان به وضوح احساس می کردم، غیرقابل توصیف است. گویا قیامت و احوال آن را شهود می کردند و حالت و خشیتی که ویژة علمای واقعی و خدا آشناست، حتی از قفا در قد و بالای آن سرو سهی، انسان را مجذوب خود می ساخت.3

غلامرضا کریمی؛ راننده استاد:
نماز شب شان ترک نمی شد
از همة رفتارهای آقا، تقیّد ایشان در مورد نماز شب برایم از همه خاطره انگیزتر است. یادم هست که دو ماه در مشهد بودیم و آقا کتاب علل گرایش به مادیگری را می نوشتند. من جزوه های آقا را به دستور ایشان برای حضرت آیت الله خامنه ای می بردم. آقای مطهری جایی را در نزدیکی کوه سنگی اجاره کرده بودند. ساعت سه نیمه شب، مرا صدا می زدند و با هم به حرم می رفتیم. آقا نماز شب می خواندند و بعد از اذان صبح که نماز صبح را می خواندیم، به خانه برمی گشتیم. به یاد ندارم که حتی یک شب، نماز شب ایشان قطع شده باشد. گاهی می شد که بعد از سخنرانی در شهری، تا ساعت 2، 5/2 جواب سؤالات را می دادند و واقعاً به شدت خسته می شدند. اما امکان نداشت خواب بمانند و حتماً ساعت 3 بیدار می شدند و نماز شب می خواندند.4

آیت الله محمد واعظ زاده خراسانی:
عصرهای جمعه دعای سمات می خواند
مطهری به واقع یک انسان متقی و متعبد بود. یادم نمی رود که بارها در قم و بعداً هم در تهران می دیدم که عصر روزهای جمعه مقید بود دعای سمات را بخواند. مکرر دیدم از جلسه برمی خواست، مفاتیح پیدا می کرد، در گوشه ای می نشست و دعا را می خواند.5

آیت الله ابراهیم امینی:
گریه های ایشان را فراموش نمی کنم
آن شهید در یک ماه رمضان به نجف آباد تشریف آورده بودند، من هنوز گریه هایی که ایشان بعد از نماز شب در کنار حجرة مدرسة نجف آباد می کردند، فراموش نمی کنم.6


پانویس:
1- همان، ص 316،320.
2- نامة مفید، سال پنجم، شمارة 17، بهار 1378، ص 5.
3- روزنامة اطلاعات، شمارة 24739، 12 اردیبهشت 1389.
4- ماهنامة شاهد یاران، شمارة 5و6، فروردین و اردیبهشت 1385، ص 59.
5- سه گفتار پیرامون استاد شهید مطهری، ص 152.
6- مصلح بیدار، ج 2، ص 108.

منبع :http://www.motahari.ir/