در دوره اشکانیان قاعده عمومی بر جدا بودن زن ها از مردها بود، زیرا اندرونیِ نجبایِ اشکانی از بیرونی مجزا بوده است.  (زن در ایران باستان)

زنان اشکانی از شلوارهای چین‌دار و پیراهن‌های دراپه‌دار و بلند استفاده می کردند. هم چنین در پوشش سر و استفاده از چادر مانند زنان هخامنشی بودند و کلاه عمامه‌وار آنان تقریباً بیشتر موهای آن ها را می پوشانید. بلندی لباس ها بقدری بود که مانع دیدن کفش ها می گردید. (تاریخ پوشاک اقوام ایرانی) این

نوشته : احمد یوسفی

بیرون پاساژ ایستاده است . موهای مش زده را از روسری کوچکی که به سر انداخته ، بیرون ریخته است آرایش تند و غلیظی که خود را با آن بزک کرده از او تابلویی ساخته است که اکثر جوانانی که به پاساژ وارد می شوند . اول نگاهی  به سر تا پای او بیندازد

    نسرین

محمد در حالیکه لباس نظامی اش را می پوشد و ساک جبهه اش را می بندد نگاهی از روی مهر به تو می اندازد و زیر لب چیزی می گوید .

فردوسی

منیژه:

منیژه منم دخت افراسیاب / برهنه ندیده، رُخم آفتاب

تهمینه در برابر رستم:

وظایف مسئولین در ترویج حجاب و عفاف

                                                                                                                                         
بدیهی است که بنا به قانون عقلی: «تُعرَفُ الأشیاءُ بِأضدادِها/ اشیاء به‌وسیله‌ی ضد خود شناخته می‌شوند»، در گام نخست راهکارهای تقویت فرهنگ حجاب و عفاف را می‌توان از طریق ضد آن یعنی عوامل سست شدن و تضعیف فرهنگ حجاب و عفاف شناخت. زیرا تلاش برای کم‌رنگ کردن و از میان برداشتن هر عاملی که باعث تضعیف گوهر ناب حجاب و عفاف می‌شود،

آن‌چه در ادامه می‌خوانید خلاصه مقالاتی است که به‌طور کامل به همه ابعاد حجاب و عفاف پرداخته و در پایگاه اطلاع رسانی دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت (هدایتگر) منتشر شده است. برای خواندن متن کامل مقالات، روی عناوین آن‌ها کلیک کنید. 

مقدمه‌ای بر عفاف و حجاب

امیرالمؤمنین علی (ع) فرمودند:

زکات زیبایی پاکدامنی است. (میزان الحکمه، ج 4، ص 226)

بانو،

شروع محدوده بهشت از همینجاست،

جایی حوالی خودت...

همان چیزی که میگوید دلت...

همان راه خدایی شدنت...

همان حجاب زهرایی ات...

لقمان به ظاهر غلامی زیر دست بود، ولی به باطن حکیمی فرزانه! از این رو خواجۀ او در هر امری با وی مشورت می کرد تا از حکمت و نصیحت او بهره برد. عادت خواجه این بود که هر طعامی که نزد او می بردند بدان دست نمی زد ، مگر آنکه ابتدا لقمان از آن طعام چیزی خورَد. روزی خربزه ای برای خواجه آوردند. او لقمان را صدا زد و نزد خود خواند، و قاشی از خربزه بُرید و به او داد. لقان با اشتهای تمام آن را خورد. خواجه قاش دیگری داد و او با رغبت و میل وافر آن را نیز خورد و خواجه، پی در پی از از خربزه می برید و به او می داد تا اینکه به هفده قاش رسید. فقط یک قاش مانده بود، ذلئقه خواجه از اشتهای فراوان لقمان تحریک شد و خواست که او نیز شیرینی و گوارایی خربزه را بچشد. خواجه همینکه آخرین قاش رابه دهان گذاشت از شدت تلخی آن حالش دگرگون گشت. به لقمان روی کرد و گفت: پس تو چگونه این خربزه تلخ و جانکاه را خوردی؟ لقمان پاسخ داد: مرا ببخش سرور من؛ من از دست سخاوت تو شیرینی و نعیم فراوان خورده ام، شرمم آمد که از تلخی آن بی تابی نشان دهم!!!

1. شرح جامع مثنوی، دفتر دوم، ابیات 1462 تا 1509

و اما مأخذ این حکایت:

الامتاع و المؤاسنه، ابوحیان توحیدی، طبع مصر، ج 2، ص 121

اسرار التوحید، طبع طهران به اهتمام دکتر صفا، ص 77-76

جوامع الحکایات، باب اول، قسم دوم

منطق الطیر، عطار نیشابوری

همچنین:

مأخذ قصص و تمثیلات مثنوی ، ص 55 و 56