هنگامی که رسول خاتم(ص) پس از دریافت رسالت در روز مبعث به منزل برگشت، حضرت خدیجه(س) خطاب به نبی مکرم(ص) فرمود: صورت شما همیشه نورانی بود، اما امروز نور دیگری در شما می‌بینم. همیشه معطر بودید، اما امروز یک بوی عطر خاصی دارید! پیغمبر در جواب فرمود: وقتی بالای کوه حرا بودم، فرشته وحی آمد و گفت تو پیغمبر خدایی. حضرت خدیجه(س) با شوق زاید الوصفی گفت: آقا، شما اگر پیغمبر خدا نباشید چه کسی باشد؟ سال‌ها بود من انتظار چنین روزی را می‌کشیدم.

دو یا سه روز بعد مجدداً جبرئیل نزد رسول خدا(ص) آمد و سوره‌های المدثر و المزمل را قرائت کرد، پیغمبر برخاست، جبرئیل دستش را گرفت و به بالای کوه ابوقیس برد و به صخره‌ای اشاره کرد، آبی جوشید و جبرئیل فرمود: اولین حکم دین تو این است که وضو بگیری و نماز بخوانی، در این هنگام جبرئیل دو رکعت نماز خواند و سپس فرمود: برو به منزل خود و اولین حکم دین خدا را اجرا کن.

پیغمبر(ص) به خانه بازگشت و نحوه وضو گرفتن را به حضرت علی(ع)، حضرت خدیجه(س) و زید بن حارثه (غلام حضرت خدیجه) آموخت و همگی وضو گرفتند و پشت سر آن حضرت ایستادند و نماز بر پا کردند، بنابراین نخستین نماز در دین اسلام به جماعت برگزار شد.

برگرفته از فارس 

علی (ع) روزی که به نماز ایستاد و مردم نیز به او اقتدا کردند، یکی از خوارج به نام «ابن الکواء» فریادش بلند شد و آیه ای را به عنوان کنایه به علی (ع) بلند خواند:«و لقد اوحی الیک و الی الذین»(۱) این آیه خطاب به پیغمبر (ص) است که به تو و همچنین پیغمبران قبل از تو وحی شد که اگر مشرک شوی اعمالت از بین می رود، و از زیانکاران خواهی بود، «ابن الکواء» با خواندن این آیه خواست به علی (ع) گوشزد کند که سوابق تو را در اسلام می‌دانیم، اول مسلمان هستی، پیغمبر تو را به برادری انتخاب کرد، در لیله‌المبیت فداکاری درخشانی کردی و در بستر پیغمبرخفتی و خودت را طعمه شمشیرها قرار دادی، و بالاخره خدمات تو به اسلام قابل انکار نیست، اما خدا به پیغمبرش هم گفته، اگر مشرک بشوی اعمالت به هدر می‌رود، و چون تو اکنون کافر شدی، اعمال گذشته‌ات را به هدر دادی، علی(ع) تا صدای مرد به قرآن بلند شد سکوت کرد. آیه که تمام شد علی (ع) نماز را ادامه داد، باز «ابن الکواء» آیه را تکرار کرد، بلافاصله علی (ع) سکوت نمود، علی سکوت می‌کرد. چون دستور قرآن است که :«هنگامیکه قرآن خوانده می‌شود گوش فرا دهید، و خاموش شوید». بعد از چند مرتبه‌ای که آیه را تکرار کرد، و می‌خواست وضع نماز را به هم بزند، علی (ع) این آیه را خواند، :«فاصبرو وعدالله‌الحق»(۲) صبر کن وعده خدا حق است و فرا خواهد رسید، این مردم بی‌ایمان و یقین، تو را تکان ندهند و سبکسارت نکنند». دیگر امیرالمؤمنین (ع) اعتنایی به سخن فرد نکرد، و به نماز خود ادامه داد.

۱- : سوره زمر،‌ آیه ۶۵
۲- : سوره رم آیه ۶۰

منبع : کتاب جاذبه و دافعه علی (ع)

علی گوشه خلوتی نشسته بود و گذشته را در ذهن مرور می کرد.  
چند سالی بود که در خانه پسر عمویش زندگی می‏کرد. 
مردم پسر عمویش را محمد امین خطاب می کردند.  
به یاد صحبت های دیروز محمد(ص) افتاد.  

در روایتى آمده است، حضرت زهرا(علیها السلام) دو رکعت نماز مى خواند که جبرئیل به وى آموخته بود.کیفیّت این نماز بدین گونه است که در رکعت اوّل بعد از حمد، صد مرتبه سوره «انّاانزلناه» و در رکعت دوم بعد از حمد، صد مرتبه سوره «توحید» مى خواند و پس از سلام این دعا رامى خواند:

سُبحانَ ذِى الْعِزِّ الشّامِخِ الْمُنیفِ، سُبْحانَ ذِى الْجَلالِ الْباذِخِ الْعَظیمِ،

منزه است (خداى) صاحب عزت بسیار بلند و مرتفع منزه است (خداى) صاحب جلال والاى بزرگ،

سُبحانَ ذِى الْمُلْکِ الْفاخِرِ الْقَدیمِ، سُبحانَ مَنْ لَبِسَ الْبَهْجَةَ وَ الْجَمالَ،

منزه است (خداى) صاحب فرمانروایى فاخر قدیم منزه است کسى که در بردارد خرّمى و زیبایى را

سُبحانَ مَنْ تَرَدّى بِالنُّورِ وَالْوَقارِ، سُبحانَ مَنْ یَرى اَثَرَ النَّمْلِ فِى الصَّفا،

منزه است آن که به رداى نور و وقار خود را آراسته منزه است آن که جاى پاى مور را در روى سنگ صاف ببیند

سُبحانَ مَنْ یَرى وَقْعَ الطَّیْرِ فِى الْهَواءِ، سُبحانَ مَنْ هُوَ هکَذ الا هکَذا غَیْرُهُ.(1)

منزه است آن که گذرگاه پرنده را در هوا ببیند منزه است آن که او این چنین است و دیگرى چنین نیست.

در روایت دیگرى آمده است که بعد از این نماز، تسبیح مشهور حضرت زهرا(علیها السلام) را که پس از هر نمازى مستحب است، بگوید و بعد از آن صد مرتبه صلوات بفرستد.(2)

1. همان مدرک، صفحه 180، حدیث 7.
2. همان مدرک، صفحه 181، حدیث 8.

منبع:persian.makarem.ir

شب خیز که عاشقان به شب راز کنند              گرد در بام دوست پرواز کنند
 هرجا که دری بود به شب بسته شود            اِلّا در دوست را که شب باز کنند  (1)

 تهجد و شب زنده داری و دعا و مناجات در شبها سکّویی است که انبیاء و اولیاء و صُلحاء از آنجا تا بی نهایت پرواز کرده اند و مقرّبان درگاه ربوبی هر چه دارند، از شب زنده داریها و مناجاتهای شبانه دارند.  اگر پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله به مدال ختم رسالت دست یافت، زمینه اصلی آن را شب نشینیهای غارِ حرا و گریه های شبانه او فراهم می کرد که:
 اربعین ها گریه و زاری کند                      بهر آنکه روح را صافی کند
 نیمه شب ها با خدایش راز کرد              خود رها از دست نفس و آز کرد