برگرفته از سایت شهید آوینی 

باید توجه داشت که وقت سحر، وقت بسیار مبارکی است، وقت تهجد و عبادت خدا است وقت انس گرفتن با محبوب حقیقی در خلوت شب است، وقتی است که پیشوایان معصوم اسلام(سلام الله علیهم) مسلمانان را به بیداری و تهجد د ر آن ترغیب می نمودند، وقتی است که وقتی است که علمای بزرگ و صلحای روزگار همیشه در آن وقت از خواب بر می خاستند و در پیشگاه حضرت حق به نماز خواندن و تلاوت قرآن و استغفار می پرداختند و حل کمشکلات و قضای حوایج مهم خود را در این ساعت از آن ذات مقدس می خواستند و به مقصود می رسیدند.خداوند در دو جای قرآن، کسانی را که در سحرگاهان به استغفار می پردازند و از خداوند کریم و رحیم بخشایش گناهان خود را می خواهند مورد تمجید قرار داده است.وقت سحربنابر اظهر، آخرین قسمت از یک ششم شب میباشد.هر چند وقت نماز شب از نصف شب به بعد آغاز می شود و تا طلوع فجر ادامه پیدا می کند، ولی هر چه به طلوع فجر نزدیکتر باشد، ثواب بیشتری دارد.برای نماز شب فضلیت های فراوانی و تاکید بسیاری در احادیث اهل بیت عصمت(علیهم السلام) ذکر شده است.حضرت رسول اکرم(صلی الله غلیه وآله وسلم) در ضمن وصیتهای خود به حضرت امیر المؤمنان(علیه السلام) فرمودند: « عَلیکَ بِصَلوهِ اللّیلِ، بِصلوهِ الّلیلِ، بِصلوهِ اللّیلِ » یعنی سه مرتبه فرمودند: نماز شب خواندن را بر خود لازم بشمار.

شب خیز که عاشقان به شب راز کنند              گرد در بام دوست پرواز کنند
 هرجا که دری بود به شب بسته شود            اِلّا در دوست را که شب باز کنند  (1)

 تهجد و شب زنده داری و دعا و مناجات در شبها سکّویی است که انبیاء و اولیاء و صُلحاء از آنجا تا بی نهایت پرواز کرده اند و مقرّبان درگاه ربوبی هر چه دارند، از شب زنده داریها و مناجاتهای شبانه دارند.  اگر پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله به مدال ختم رسالت دست یافت، زمینه اصلی آن را شب نشینیهای غارِ حرا و گریه های شبانه او فراهم می کرد که:
 اربعین ها گریه و زاری کند                      بهر آنکه روح را صافی کند
 نیمه شب ها با خدایش راز کرد              خود رها از دست نفس و آز کرد