پشت سر پدر می‌ایستادم و او نماز را بلند می‌خواند تا من یاد بگیرم.

کلاس دوم نماز خواندن را به طور کامل آموختم. یک روز پدر گفت: «حالا داخل اتاق برو تا ببینم چطور نماز می‌خوانی؟»

با شوقی وصف ناشدنی به اتاق رفتم و نماز مغرب را با صدایی بلند خواندم. ولی به جای سه رکعت، چهار رکعت خواندم!

پدر با لبخندی گفت: «آفرین دخترم؛ ولی یک رکعت اضافه خواندی.»

با تعجب پرسیدم: «مگه نگفتید که هر چه بیشتر بخوانیم بهتر است؟»

پدر باهمان لبخندی که به لب داشت جواب داد : «نمازهای یومیه را همان‌طور که گفته‌اند باید بخوانی نه کمتر و نه بیشتر.»

***

امروز بعد از هرنماز مغرب با یاد لبخند پدر دست به دعا بلند می کنم.

خاطره‌ای از شهید علی اصغر همتی

راوی: فاطمه همتی، دختر شهید