فردوسی

منیژه:

منیژه منم دخت افراسیاب / برهنه ندیده، رُخم آفتاب

تهمینه در برابر رستم:

کس از پرده بیرون ندیده مرا / نه هرگز کس آوا شنیده مرا

شیرین در بارگاه شیرویه:

مرا از هنر موی بد در نهان / که آن را ندیدی کس اندر جهان

نه کس موی من پیش از این دیده بود / نه از مهتران نیز پوشیده بود                            سعدی          

بکن خرقه نام و ناموس و زرق

که عاجز بود مرد با جامه غرق

تعلق حجاب است و بی حاصلی

چو پیوندها بگسلی واصلی

سعدی                                                                                                                  رویی که روز روشنم گر بکشد نقاب                

                                          پرتو دهد چنان که شب تیره اختری

حیف باشــد بر چنان تن پیرهن                        

                                               ظلم باشد بر چنان صورت نقاب

گر تو پری چهره نپوشی نقاب                           

                                                   تو به صوفـــــــی زیان آوری

دوست دارم که بپوشی رخ هچون قمرت            

                                    تا چو خورشید نبینند به هر بام و درت

بارها گفته اند این روی به هر کس منمای           

                                           تا تامل نکند دیده هر بی بصیرت

ماه رخسار نپوشی تو بت یغمایی                        

                                تا دل خلقی از این شهر به یغما نرود